Jestem czasem
jak te wszystkie listopadowe tęsknoty
jesienne liście, nałogi
we mgle, w deszczu
nie rzucam się
w oczy.
Jestem czasem i pachnę
jak lipiec.
Który się skończył
i jak sierpniowe niebo.
Nie wiem, dlaczego
w prawo mam iść,
czy w lewo?
Jestem czasem
jak te wszystkie niezapisane daty,
czeki bez pokrycia,
listy niewysłane,
puste koperty i znaczki,
które nic już nie znaczą.
Poza czasem jestem
czasem odklejam się
od rzeczywistości,
bo śnię.
Bawię się (z) czasem w berka. Uciekam przed różowymi garniturami, a później je kupuję. Myślę o Tobie.
Ten moment jest dziwacznie krzywy. Nie nazywa się. Nie posiada żadnego imienia. Wpadasz w panikę, kiedy widzisz moje lęki, a ja wciąż się leczę.
To dysproporcja, dysharmonia, rozziew. To dysfunkcja, feler, defekt. To neurovascular conflict (NVC). Postępuję zgodnie z zaleceniami, ćwiczę i rozciągam wyobraźnię, wysypiam się, aktywizuję. Czasem tylko ogarnia mnie strach przed dekompresją nerwu (tzw. odbarczeniem), chociaż lekarz prowadzący póki co tego nie przewiduje, aktualnie mam te nowe leki i jeżdżę do kliniki do Pabianic na konsultacje. Czeka mnie też kolejna porcja neurofizjo.
Prawda jest taka, że nie chcę operacji. Wolę słuchać muzy i trzymać Cię za rękę. Biegać po niebieskich dachach, szukać domu za miastem, iść na kawę, zrobić sobie kolejną dziarę, lecieć do Albanii (albo gdzieś).
A w tle właśnie Bursztynowe koraliki. Uśmiecham się. Poprawiam złoty guzik przy różowym żakiecie. Nucę sobie. Uwielbiam ten kawałek.
