niebieskie są tylko wymyślone migdały
czarne - to Ty
Mieszają się obrazy w mojej głowie. Wszystko przypomina Dom Wariatów. Oglądam Krzywe Linie Boga. Zapomniałam jak smakuje sen. Wiem, że On za mną chodzi i chce mi coś sprzedać - chce mi coś wcinąć "na pomieszanie w umyśle", "na mieszanie się świata". Chce mnie przewrócić, a może uratować.
Wchodzę do klatki. Absurd, bo przecież nie mieszkam w tym wielopiętrowym bloku. W korytarzu jest ciemno, w niektórych kratach pozapalone pokoje. Krzywy mąż chleje wódę, bije żonę, kopie psa. Pójdzie do piekła - chuj jeden, bydlak. W kolejnym pokoju - Kobieta Cisza - posłusznie wykonuje obowiązki. Grzeje zupę, sprząta piach, prasuje ubrania. W następnym przestraszone dziecko pod łóżkiem odpędza z głowy potwory. Jeszcze dalej - anorektyczka wariatka rzuca mięsem w ścianę. Narkomanka, która straciła twarz, próbuje za wszelką cenę zdobyć towar, ale coś jej ucieka, ulatuje i nie potrafi tego dogonić. Upada na podłogę.
Wchodzę na pierwsze piętro. Kieruję się w lewo. Od serca. Może tu będzie lepiej i znajdę pokój, którego szukam. Ale widzę tylko Furię, kolejną awanturę, latające talerze, Mrok. Mija mnie dziecko ze szkłem wbitym w oko. To chyba chłopiec, tak mi się wydaje. Albo chłopięca dziewczynka. Już nie wiem. Ciężko mi rozpoznać szczegóły. Mijam dzieciaka, idę dalej. W samym końcu korytarza dostrzegam małą, płaczącą dziewczynkę. Ma ubabrane rączki masłem orzechowym. Podchodzę bliżej i pytam: Cześć, Mała... Kojarzę cię z tego blokowiska. - Podpowiada mi głowa. Dziewczynka wykrzywia usta i wyciąga brudne łapki pod mój nos. Czuję smród. Okazuje się, że to nie masło, a gówno. Dziecko krzyczy. Zza kraty wychyla się głowa kościotrupiej matki: - Ty mała kurwo, wracaj tu.
Nie, to nie matka, to siostra. Teraz ją rozpoznaję. To moja siostra.
z książki o tytule roboczym "Ogród z bursztynów"
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz