Pół.

Kiedy wracasz z kliniki 

i piszesz wiersz... 

I choć patrzysz już w inną stronę,  

i choć wiem, że odchodzisz, 

szukam ust, 

które krzykną zostań, 

ręki, która zawróci, 

chociaż wiem, 

że biegu rzeki nie można odmienić. 

Jestem chora 

na pół serca. 

Po prawej stronie 

układam ten ból. 

Dotyka piersi, 

pod sutkiem 

zamienia się w palącą ranę. 

Bo wszystko zaczyna się w głowie,

zaczyna się w głowie 

nawet to.