ozięble.

Cisza. 

Lubię luźne koszulki. Koszule. Spodnie, które wiszą.

Dzisiejszy dzień dał mi kopa w dupę. Ale tylko na chwilę się złamałam. Upadłam na moment, na głowę, na gołe łokcie, na tłuszcz (?). 

Bywam wulgarna, kiedy ktoś próbuje wsadzać palce w moje czułe punkty. On wsadził. Wyprosiłam ozięble.

Najpierw "czepek" odnośnie bloga kulinarnego, potem już po maksie: anorka-pierdolka i żarcie. 

Jak tak można? Chcesz mi strzelić jeszcze raz a porządnie? Napisz, że mam tłustą dupę. Napisz, że przyda mi się rower albo jakaś fazówka light. Ja pier...........ę. Mam wytrysk emocji. 

Ale to już nie zabija. To tylko powoduje chwilowy paraliż. Później odzyskuję siły i pole widzenia. Zwielokrotnione siły! Kapitalnie. Piszę "Głód day". W końcu muszę to wyrzygać. Przychodzi czas, że należy zdjąć białe rękawiczki.

Nieważne.

A co mają powiedzieć osoby z nadwagą, takie, które ważą xx albo i więcej, dwa razy więcej ode mnie czy od XY? Można tak ubliżać człowiekowi i wyszydzać "żarcie", dowalić w serce tylko dlatego, że ma więcej ciała? Żal. Ja nigdy nikogo nie prałam słowem za wizu. Zawsze liczył się środek. Sam środek. I ciepło duszy.

Co czuję? Tak, czuję niesmak, bo nie zawsze jest smak. 

Usuwaj tych, którzy ci szkodzą.

***

Tak aktualnie wyglądam w opiętych gaciach. Myślę, że mam tak wielką dupę, że jakieś 20kg jeszcze muszę zrzucić. Pan R. przegiął palę. Żegnam ozięble.